Trouwen met de Mzungu

Alweer de 6e week van ons coschap hier in Afrika, dat betekent dat we alweer bijna op de helft zijn!
 

Terwijl het hier de afgelopen weken hartstikke zonnig en warm was, is bij jullie in Nederland de herfst alweer begonnen! Hoewel ik van mam al wat paddenstoelen-foto’s kreeg doorgestuurd, kunnen we ons hier nauwelijks voorstellen hoe het weer in Nederland op dit moment is. En wij maar klagen als het een dag iets kouder is dan gemiddeld.. Wel merken we hier steeds meer dat het regenseizoen is begonnen. Daarbij valt hier dan niet een klein buitje, maar echt een mega regenbui waar je liever ook geen paar meter doorheen wilt lopen omdat je dan helemaal doorweekt bent. Voordeel ten opzichte van Nederland is dan wel weer dat er één goede bui valt, en dat het daarna weer gewoon zonnig en warm kan worden. Nadeel is dat een regenbui vaak gepaard gaat met stroomuitval, waardoor we afgelopen week regelmatig zonder stroom hebben gezeten. Mijn plan om gistermiddag een blog te schrijven ging dan ook niet door, omdat er ’s middags geen stroom was om mijn laptop op te laden. Daarbij werd dinsdag aangekondigd dat we 2 dagen geen water zouden hebben, dat kon er dan ook nog wel bij! 
Hoewel we bij stroomuitval toch nog steeds overal uit automatisme het licht aan proberen te doen, begint het ook al wel een beetje te wennen. De koelkast/vriezer ontdooit meerdere keren per week en in het donker douchen is toch wel een beetje lastig, maar doordat er ’s avonds vaak wel weer stroom is hebben we nog niet zo vaak bij kaarslicht hoeven dineren.
 

De vorige blog schreef ik over mijn eerst week op de kinderafdeling, en nu zit de derde week er alweer bijna op. In de afgelopen weken heb ik me weer meerdere keren verbaasd over diagnoses die worden gesteld en behandelingen die worden gegeven die totaal niet overeen komen met de manier van werken in Nederland. Ook liggen er door de toenemende regenval weer steeds meer kindjes op de kinderafdeling met malaria. Dit kan voor kinderen een heftig verlopende ziekte zijn, en hieraan zijn de afgelopen weken, ondanks goede zorg op de afdeling, dan ook wel een aantal kindjes overleden. Dit blijft best heftig om mee te maken, en ik ben elke ochtend tijdens de overdracht dan ook weer een beetje bang om te horen of er ’s nachts kinderen zijn overleden en doe een klein vreugdedansje als dit niet zo is.

We hebben alle drie steeds meer onze draai gevonden in het ziekenhuis doordat we nu beter weten hoe alles gaat en hoe alles geregeld wordt. Hier komt helaas wel bij dat we af en toe zo onze frustratie-momenten hebben als iets niet loopt zoals het hoort of als er volgens ons een verkeerde behandeling wordt gegeven. Zo stond Luka deze week op de maternity afdeling met een andere arts dan normaal, en liepen daar heel wat dingen niet zoals gepland.. Hoewel het nu uit het verhaal dat ik hierboven heb geschreven net lijkt alsof onze dagen in het ziekenhuis niet leuk zijn, zijn ze dat zeker wel! Er zijn ook een heel aantal goede artsen en goede behandelingen die worden gegeven, maar de dingen die minder goed gaan blijven ons natuurlijk het meeste bij.

De avonden in Rubya besteden we vaak aan lekkere dingen koken (zoals ik volgens mij al een paar keer eerder heb verteld). Zo maken we arretjescake, humus, zelfgemaakte lasagne, avocado brownies en tomatensoep. Afgelopen weekend waren we het hele weekend in Bukoba, waar we ook weer een hele vracht aan 'westerse' dingen hebben ingeslagen waar we weer even mee vooruit kunnen. Dit gaat dan vooral om havermout, jam, sauzen en kruiden. Zo werden we ook helemaal blij toen we daar in de winkel couscous hadden gevonden, wat hier echt nergens te krijgen is. Dat is vanuit Nederland vast niet voor te stellen…

’s Avonds proberen we verder elke week wel wat mensen uit te nodigen om bij ons te komen eten. Afgelopen week kwam Helmes bij ons eten, een van de artsen uit het ziekenhuis. Het was erg gezellig en tijdens de avond hebben we het echt over vanalles gehad. Hij vroeg mij vorige week al, toen ik een keer met hem mee keek, welke religie ik had. De vraag is hier namelijk standaard welke religie je hebt, in plaats van of je een religie hebt of niet. Of je nu christen of moslim bent maakt daarbij niet zoveel uit, maar atheïst zijn is hier iets wat door niemand begrepen wordt. Daarom zeggen we hier vaak maar gewoon dat we Katholiek zijn, om uitgebreide discussies, ongeloof en vragen te vermijden. Ik had vorige week alleen tegen Helmes al verteld dat ik geen religie had, waardoor ik een uur lang aan een vragenvuur werd onderworpen. Tijdens het eten waren Luka en Stijn aan de beurt. Dat leverde hilarische vragen op, en hij kon maar niet begrijpen dat deze drie blanken geen religie hadden. Ook had hij het er daarna over dat hij met een Mzungu vrouw wil trouwen, zoals hij herhaalt elke keer dat hij ons ziet. Dat hij een vrouw en kind thuis heeft zitten maakt daarbij blijkbaar niet zo heel veel uit. Mzungu vrouwen zouden volgens hem namelijk minder gecompliceerd zijn dan Afrikaanse vrouwen.. We hebben hier hard om gelachen, maar hij bleef volhouden dat het echt zo was.

Het afgelopen weekend waren we weer een heerlijk weekendje weg! Vrijdagavond gingen we naar Casanova (de plek met live-muziek waar ik eerder over vertelde) en daarna stappen. Om tussen deze twee plekken niet te hoeven lopen, namen we een pikipiki. Maar hoewel we met z’n 5’en waren, stonden er maar 3! Dat betekende dus met z’n tweeën achterop over alle hobbelweggetjes door de stad. Een beetje krap, maar best prima! We waren wederom de enige drie blanken in de hele bar, en na een korte nacht vertrokken we de dag erna naar het zwembad, waar we nog even wat bij konden slapen. Ik dan in ieder geval.. Luka en Stijn hadden wel wat meer energie en hebben nog wat baantjes gezwommen. Ook had ik mijn action cam mee, waar Luka zich mee uit heeft geleefd in het water en wat dus hilarische foto’s en filmpjes heeft opgeleverd.

Aan het zwembad raakten we aan de praat met drie mannen die daar al de hele middag wat zaten te drinken. Het bleken zakenmannen te zijn waarvan er 1 in Bukoba woonde. Ze boden ons een drankje aan en we begrepen op het begin niet zo heel goed wat ze nou precies van ons wilden. Tot 1 van de mannen doodleuk zei: ik wil wel met je trouwen, kom je bij mij wonen? De man die het zei had gewoon al een vrouw en een dochter van ongeveer mijn leeftijd, maar dat was blijkbaar voor hem totaal geen probleem. We hebben de afgelopen weken al vaker ervaren dat hier de relaties tussen mannen en vrouwen heel anders zijn dan wij in Nederland gewend zijn. Bijkomend probleem is dat voluit nee-zeggen als heel onbeleefd wordt gezien, en dat je voor iedere oudere juist extreem veel respect zou moeten hebben. Best een ongemakkelijke situatie dus!

Na wat nummers uit te hebben gewisseld (wat dat is natuurlijk ook bijna niet te weigeren aan ouderen), kwam gelukkig Denis net aanrijden, waarmee we af hadden gesproken om de middag weg te gaan. De mannen vroegen ons om ’s avonds nog wat af te spreken om wat te gaan drinken, waarop wij op z’n goed Tanzaniaans ‘Labda kesho!’ antwoorden. Letterlijk betekent dit ‘misschien morgen’, wat er hier meestal op neer komt dat het niet gaat gebeuren. Blijkbaar snapten ze de hint, want we hebben verder niks meer van ze gehoord.

Met Denis reden we naar de kust van het Victoriameer, waar een bootje ons al opwachtte. We zouden namelijk naar ‘Musira’ gaan, een eiland in het Victoriameer. Eerst voeren we om het eiland heen, en kwamen onderweg meerdere kleine éénpersoons-vissersbootjes tegen (zie foto). Het Victoriameer zit vol met Tilapiafilet, die door de vissers aan de kust door wordt verkocht. We stopten onderweg bij één van deze bootjes zodat Denis een verse vis kon kopen. Er werd uitgebreid gediscussieerd over de vis, hoe vers deze was en wat hij waard zou zijn. Daarna werd hij zo levend in de boot gegooid, en ging hij mee op onze verdere boottocht!

Bij het eilandje meerden we aan en kwamen er direct een hoop kinderen aangerend die ‘mzungu’ riepen. Meteen viel ons op hoe arm de mensen op dit eiland zijn en hoe armoedig zijn leven, met een hele hoop vuilnis op de grond waartussen kleine kinderen rondkropen en speelden. We liepen tussen de golfplaten hutjes door het dorp, waar volgens onze gids Tom ongeveer 500 mensen wonen. Er is maar één klein basisschooltje op het eiland, dus alle kinderen moeten daarna naar het vasteland om naar school te gaan, wat toch wel 30 minuten varen is. We klommen naar het hoogste punt van het eiland, waar we prachtig over het Victoriameer konden kijken. Onder luid gelach van de kinderen op het eiland omdat de ‘wazungu’ niet fatsoenlijk in de boot konden komen, vertrokken we uiteindelijk weer richting het vasteland.

Met een weekendtas tas vol met boodschappen was het dan zondag weer tijd om in de overvolle dalla dalla terug naar Rubya te gaan, en was ons relaxte weekendje alweer voorbij.
Voor komend weekend hebben we gepland om maar weer eens in Rubya te blijven. Een rustig weekendje waarin we misschien wel weer eens naar de waterval lopen, wat series kijken, naar de markt gaan en misschien zelfs wel een begin maken aan ons verslag, dat ondanks al het leuks dat hier te beleven valt toch echt af moet zijn als we thuis komen, zodat we kunnen afstuderen!

Voor vanavond hebben we David en Marieke weer uitgenodigd om bij ons te komen eten. We hadden namelijk vorige week zelf super lekkere lasagne gemaakt die David graag wilde komen proeven. En met de (ingevroren) kaas die we in Bukoba hebben gekocht gaat hij vanavond vast nog beter worden! Hopelijk werkt de stroom vanavond een beetje mee, zodat we de lasagne in de oven kunnen klaarmaken, maar we gaan het zien!