Time flies! Alweer 3 weken aan het werk

Het is alweer 3 weken geleden dat we onze eerste werkdag hadden in het ziekenhuis in Rubya! Wat gaat de tijd snel.. 3 weken aan het werk betekent ook dat het morgen tijd is om van afdeling te wisselen. We rouleren elke 3 weken zodat we in totaal 4 afdelingen kunnen zien tijdens onze stage. De afgelopen 3 weken stond ik op de female ward samen met de Nederlandse tropenarts, en de komende 3 weken zal ik naar de kinderafdeling gaan samen met een Tanzaniaanse arts. Weer een nieuwe afdeling dus, ik ben benieuwd!

Van de afgelopen 3 weken op de female ward, was afgelopen dinsdag wel redelijk bijzonder. Maandagavond wist ik al dat de Nederlandse tropenarts er niet zou zijn tijdens de ochtendronde op dinsdag. Daarom zou er een andere arts zijn die de afdelingsronde zou doen, dus ik was al erg benieuwd met wie ik mee zou gaan die dag. Tijdens de ochtendoverdracht met alle artsen werd vermeld dat er niemand was voor de female ward, en na wat discussie in het Swahili, een enkele blik naar ons en iets wat leek op een conclusie maar waar we niks van konden volgen, werd verder gegaan naar het volgende onderwerp. In de volle overtuiging dat er wel iemand aangewezen zou zijn liep ik dus naar de female ward, totdat één van de studenten bij mij kwam lopen en lachend concludeerde dat ik er dan alleen voor stond vandaag. En dat terwijl niemand aan mij gevraagd had of dat een goed idee was, of überhaupt iets aan ons had verteld. Gelukkig vonden Luka en Stijn het meteen geen probleem om met mij mee te gaan, en hebben we die ochtend met z’n drieën heel de ochtendronde gedaan. Dit dus in ons beste Swahili en met gelukkig een verpleegkundige die wel wat woordjes voor ons kon vertalen. Gelukkig kan je met zijn drieën overal over discussiëren en zou je kunnen zeggen dat wij een langere opleiding hebben dan de meeste artsen die hier normaal gesproken de ochtendrondes doen. Toch hebben de artsen hier veel meer jaren ervaring, komen er hier veel andere ziektebeelden voor dan wij gewend zijn en hebben wij in Nederland nooit zelf de verantwoordelijkheid als coassistenten. Toch wel eng dus om de verantwoordelijkheid te hebben voor de hele afdeling, maar het ging best wel goed zo met zijn drieën!

De afgelopen weken zijn erg snel voorbij gegaan, en als ik er zo aan terugdenk kan ik niet eens meer bedenken wat we elke dag nou eigenlijk gedaan hebben. De dagen vliegen voorbij, terwijl we de middagen al rond 3 uur klaar zijn in het ziekenhuis en dus vaak de hele middag vrij hebben. Het scheelt daarbij dat we vaak ’s middags nog wel wat aan boodschappen moeten halen en het dorpje 15 minuten lopen is. Daarbij kost boodschappen bij elkaar zoeken veel meer tijd dan in Nederland, maar ook het koken duurt langer, we kijken vaak nog wat ziektebeelden door die we hier tegenkomen, oefenen wat Swahili, en daarna moet de afwas nog gedaan. Tel daarbij op dat we sowieso niet zoveel haast hebben hier, en de dag is alweer voorbij voordat we er erg in hebben!

2 weken geleden schreef ik de laatste blog toen we voor het weekend in Bukoba waren. Vorige week besloten Stijn en ik een weekendje in Rubya te blijven, terwijl Luka naar Bukoba ging om wat andere co-assistenten die in een plaatsje verderop zitten daar te ontmoeten. Er is hier in het weekend nauwelijks iets te doen, dus voor ons tijd genoeg om bij te slapen en lekker rustig aan te doen!
We liepen zaterdag naar een waterval die hier ongeveer 10 kilometer vandaan is. Ook om toch maar eens te oefenen met wandelen voor de Kilimanjaro, die we eind december gaan (proberen te) beklimmen. Hoe druk het in Nederland altijd is als je ergens heen loopt, zo rustig is het hier vaak. Vanaf halverwege de route kwamen we echt niemand meer tegen en volgden we kleine begroeide paadjes in de richting van waar de kaart op onze telefoon zei dat de waterval ongeveer moest zijn. Deze kaart leidde ons gelukkig in de goede richting, want na iets meer dan 2 uur lopen kwamen we bij een prachtig mooie waterval uit. Hier was wederom niemand te bekennen, dus konden wij mooi rondkijken en wat naar beneden lopen om vanuit daar het uitzicht te bekijken. Daarvoor moesten we wel een riviertje oversteken, en op onze blote voeten door het toch best wel diepe water leek ons niet het allerbeste plan. Uiteindelijk vonden we een plek waar we de rivier over een aantal rotsen toch over konden, en konden we vanaf de onderkant van de waterval van het uitzicht genieten. Ook op de terugweg kwamen we niet veel meer tegen dan een groep apen totdat we weer op de grotere weg waren, en waren we net voor het donker thuis. Toch best vermoeiend, maar zeker een mooi tochtje!
Afgelopen woensdag bezochten we met de auto nog een waterval zo’n 20 kilometer verderop. Hier gingen we naartoe met wat andere artsen uit het ziekenhuis, en klommen we weer naar beneden om een mooi uitzicht op de waterval te hebben. Deze waterval was alleen wat hoger, waarbij we met een gammel houten laddertje naar beneden moesten! Het voelde allemaal een beetje alsof hij elk moment uit elkaar kon vallen, maar hij hield ons gelukkig allemaal. Ik zal eens naar de foto zoeken om dat gammele laddertje te laten zien. 

Ook afgelopen weekend zijn met zijn drieën in Rubya gebleven, omdat er gisteren een bruiloft was van iemand uit het dorp. Het maakt hier dus blijkbaar niet zo veel uit of je degene die gaat trouwen kent of niet, als je maar de entreebijdrage betaalt. Deze betaal je dan aan één van de chairman die de bruiloft organiseert en hier krijg je dan een uitnodiging voor terug als bewijs dat je hebt betaald.
Erg benieuwd naar wat we zouden aantreffen, stonden we dan ook om 10.30 (de begintijd die op de kaart stond) voor de kerk, om er hier achter te komen dat er eigenlijk nog niemand anders dan leden van het koor binnen zat. Typisch weer een gevalletje van Tanzaniaanse tijdsaanduiding dus.. Uiteindelijk arriveerde het bruidspaar om 11.30 bij de kerk, waar toen eindelijk de dienst kon beginnen. Het bruidspaar werd naar de ingang van de kerk begeleid onder luid getrommel en zang, waarbij zelfs een aantal mensen buiten de kerk op plastic stoelen moesten zitten omdat het aantal mensen niet in de kerk paste. Tijdens de dienst werd er veel gebeden maar ook veel gezongen door het koor. Dat natuurlijk op zijn Afrikaans meerstemmig met een bijpassend dansje. Tijdens de dienst was er een moment waarop iedereen naar voren liep in de kerk om het nieuwe bruidspaar te feliciteren. En hoewel wij het bruidspaar dus helemaal niet kenden, werden ook wij naar voren gewenkt en deden we maar netjes mee. Hetzelfde deden we met al het opstaan, bidden en klappen, omdat we natuurlijk geen idee hadden wat er werd gezegd of wanneer we wat moesten doen!
Na de kerkdienst was het tijd voor het feest, wat een dorp verderop in een grote hal zou plaatsvinden. Dit feest zou om 14u beginnen, en je raadt het al, toen wij om half 3 daar arriveerden was het bruidspaar nog nergens te bekennen. Gelukkig konden we al wel binnen gaan zitten, wachtend op het bruidspaar. Met onze kaarten hadden we recht op 5 drankjes per persoon, en eindigden we uiteindelijk met 15 halve liters bier op onze tafel, want al de drank werd aan het begin van het feest al uitgedeeld. Daarbij zag onze tafel met al dat drinken er niet anders uit dan die van de andere gasten, dus dat gaf een redelijk lachwekkende aanblik als je rondkeek in de zaal. Om 17u arriveerde dan eindelijk het bruidspaar en kon het feest dan toch echt beginnen! Dit betekende dat het bruidspaar voorin de hal plaatsnam, om uren achter elkaar cadeau’s in ontvangst te nemen, mensen te bedanken en andere tradities uit te voeren zoals linten doorknippen en de taart aansnijden. Ook werden en flessen champagne geopend, waarbij het de bedoeling was dat alle gasten langs het bruidspaar liepen om met hen te proosten. Dat alles onder het genot van veel te harde muziek, die uit de boxen schalde terwijl zo’n 200 gasten één voor één langs het bruidspaar afliepen om te proosten. Cadeaus werden per groep aan het bruidspaar aangeboden, waarbij cadeaus zoals een matras over alle hoofden van dansende afrikanen richting het bruidspaar werd gedragen.
Hoewel het feest om 18 uur afgelopen zou zijn, waren we pas om 22 uur thuis. Een erg speciale en leuke dag dus om mee te maken! Met verschillen tussen Nederlandse en Tanzaniaanse bruiloften en in onze ogen vreemde rituelen die hier niet eens allemaal te beschrijven zijn.

Vandaag was het, zoals elke zondag, weer tijd voor de markt. We zorgen dan dat we daar rond 10/11 uur heen gaan, zodat er nog veel verse groenten zijn. Ook is dit de beste plek om verse vis te halen die we dan op zondag schoonmaken en invriezen voor de rest van de week. Aangezien we naast alle groenten voor de hele week vaak ook nog wel rijst, meel en suiker nodig hebben, sjouwen we dan met grote tassen vol eten weer terug naar huis. We trekken hierbij altijd veel bekijkt, net alsof de Afrikanen zich hier afvragen wat die blanken toch met al dat eten gaan doen.. En toch krijgen we het elke week weer op.
De Tanzanianen zelf koken hier met name met meel en rijst. Hiervan weten zij dan wel veel verschillende gerechten te maken. Zo eten ze chapati (een soort pannekoekjes/wraps van alleen meel en water die ze bij het avondeten gebruiken om hun groentenmengsel of saus mee te eten, maar ook ’s middags eten bij de thee), uji (een drinkbaar mengsel van meel, water en een hele hoop suiker), en ugali (maismeel met water waar zij dan een mengsel van maken dat een beetje de structuur heeft van dikke pap, waar je bolletjes van kunt rollen om je vlees en groentenmengsel mee te eten). Vorige week hebben wij samen met Godfrey, een laboratoriumstudent die hier studeert en altijd vrienden wordt met de ‘wazungu’ hier, Ugali leren maken. Dit hebben we dan ook op z’n Tanzaniaans met een vlees en groentenmengsel, met onze handen, opgegeten! Heel apart, want Ugali is redelijk smaakloos, maar wel heel erg leuk. Verder eet men hier vooral Matoke (bakbananen), die hier in de omgeving echt overal groeien. Hier kan echt vanalles een groenten doorheen, maar vaak wordt het hier gegeten met bonen. Langs de rand van de weg vind je dan weer vooral Mandazi, wat een soort van gefrituurde deegbolletjes zijn. Een hele hoop meel en koolhydraatrijke etenswaren dus, wat vooral goedkoop is en goed vult. Groenten zijn al een stuk duurder, en vis en vlees worden hier al helemaal als luxeproducten gezien.

Met alles wat hier te koop is, proberen wij elke avond weer iets nieuws te bedenken om te maken. En ik moet zeggen, tot nu toe lukt dat ons best aardig! We bakken zelf ons brood en wisselen wat af met aardappelen, rijst en pasta. Vanavond hebben we zelfs pannenkoeken gebakken! Het enige probleem is dat hier in de omgeving geen ‘westerse’ producten te koop zijn en ons broodbeleg bijna op is. Dat zorgde er vandaag dus voor dat we creatief werden, waarbij we zelf notenspread en jam hebben gemaakt. Dat smaakte ook verassend goed, dus de komende week kunnen we weer vooruit!

Een hele hoop verhalen en indrukken dus weer van twee weken waarvan ik het idee had dat we helemaal niet zoveel speciaals hadden gedaan! Nu ik terugkijk op alles wat ik heb geschreven, zie ik dat het een erg lang verhaal is geworden. De volgende keer dat ik een blog schrijf dus toch maar geen twee weken meer wachten, zodat het verhaal iets korter blijft!