Mijn ‘mpenzi’ in Tanzania, en een nieuwe kuku voor Stijn!

Nu ik weer bezig ben met het typen van mijn blog, besef ik me dat het alweer een maand geleden is dat ik mijn laatste blog schreef! Ik vind het echt super leuk om te horen dat er zoveel mensen zijn die mijn blog lezen, en het is ook elke keer weer leuk om alle lieve reacties te lezen! In de afgelopen 4 weken hebben we zo veel leuke dingen gedaan dat het er niet van is gekomen om een nieuwe blog te schrijven. Weer heel veel meegemaakt dus, ik zal proberen al onze belevenissen van de afgelopen 4 weken in het kort te beschrijven!

Mijn vorige blog eindigde ik met het plan om de hele week op de OPD mee te lopen met een van de artsen. En hoewel de eerste uren van de nachtdienst erg gezellig waren, hebben we geen enkele patiënt gezien die avond! In de tijd dat we zaten te wachten heb ik geprobeerd om Helmes (de arts waarmee ik mee liep) wat uit te leggen over de Nederlandse cultuur en het land. Ik probeerde hem te vertellen over het feit dat iedereen in Nederland een fiets heeft in plaats van een piki piki, waarbij hij zich niet kon voorstellen dat mensen veilig over wegen zonder gaten kunnen fietsen. Je kunt je wel indenken dat hij me simpelweg niet geloofde toen ik beweerde dat mensen in Nederland ook als het vriest nog op de fiets stappen.. Ook hadden pap en mam wat foto’s gestuurd van het bos met herfstbladeren en paddenstoelen, die ik aan hem heb laten zien. Voor ons niet te beseffen dat hij zich niet kan voorstellen hoe dit eruit ziet in Nederland, laat staan dat hij zich een voorstelling kon maken van de verhalen over sneeuw en schaatsen die daarna kwamen.

Ook de dagen daarna was het erg rustig op de OPD, en dat gaf Luka en mij genoeg tijd om ’s middags op zoek te gaan naar een cadeau, want Stijn was namelijk jarig die week!
In het weekend voor zijn verjaardag hadden we al wat mensen uitgenodigd voor een feestje bij ons thuis. We hadden heel veel lekkere dingen gebakken, biertjes gekocht en eindigden de gezellige avond met een spelletje beerpong en dansjes door onze woonkamer.
Op maandag zijn Luka en ik de hele middag bezig geweest met voorbereidingen voor zijn verjaardag. We versierden zijn stoel in de zaal voor morning report met slingers en ballonnen, en spraken met Dr. George af dat er de volgende ochtend voor hem gezongen zou worden (op voorwaarde dat wij wat lekkers zouden trakteren). We hadden de week ervoor ergens in een klein winkeltje al een grote kaart gekocht, en wisten verder niet zo goed wat we erbij zouden moeten geven. Toen we met Godfrey onderweg waren naar Nyakalembe om een cadeautje te zoeken, zagen we ineens een paar kippen lopen, waarbij we bedachten dat dat echt het beste cadeau zou zijn voor Stijn! Hij was namelijk erg ‘gehecht’ aan onze kip, terwijl we die eigenlijk binnenkort wilden gaan slachten omdat hij nu toch wel erg oud werd. Daarbij hadden een paar Tanzanianen ons verzekerd dat oud kippenvlees niet zo lekker is (of ze wilden gewoon graag mee kip eten, daar zijn we nog niet helemaal over uit). De eerste de beste persoon in Nyakalembe die we vroegen of hij wist waar we een kip konden kopen, zei dat hij er thuis nog wel een paar had. Zijn huis was alleen wel wat te ver om te lopen, zei hij. Dus, zo vertrokken Luka en ik met zijn tweeën op de ene, en Godfrey achterop de andere piki piki naar zijn huis om daar een kip uit te zoeken! Hier kozen we een naar ons idee mooie zwarte kip uit, hoewel we natuurlijk allemaal geen idee hadden waar we echt op moesten letten. Toen kwam de volgende uitdaging, hoe krijg je zo’n kip dan mee naar huis? Dat werd dus achterop de piki piki, vastgehouden door Godfrey (zie foto). Omdat Stijn pas de volgende dag echt jarig was en we hem zijn cadeau nog niet wilden laten zien, moest onze kip nog ergens een onderkomen hebben voor de nacht. We liepen dus met de kip in onze hand over het ziekenhuisterrein (lees: Luka liep met de kip, want ik vond het maar eng om hem vast te houden) richting dokter Elice, die hem zonder problemen van ons aannam om hem een nachtje bij haar in de tuin te zetten.
De dag erna konden we Stijn verassen met onze nieuwe kip, en hij was er helemaal blij mee! We hopen maar dat hij er zo iets minder moeite mee heeft als we de andere kip gaan slachten..

Het weekend na Stijn’s verjaardag vertrok ik al op donderdag richting Bukoba. Dit keer ging ik voor de eerste keer sinds ik in Afrika ben zonder Luka of Stijn op pad, want ik ging namelijk Leroy ophalen! Na wat gepuzzel met zijn schoolrooster en de vluchten bleek namelijk dat hij een week de tijd had om mij te komen opzoeken in Rubya, om hier te kunnen zien waar wij de afgelopen twee maanden hadden gewerkt en gewoond. Na lange reizen arriveerde hij vrijdagochtend dan eindelijk in Bukoba, waar ik hem op stond te wachten. En hoewel wij na die maanden inmiddels redelijk gewend zijn aan het dagelijks leven in Afrika, keek hij op de weg naar het hotel al zijn ogen uit. Super leuk om te zien hoe hij alle indrukken ervaart, die wij natuurlijk 3 maanden geleden precies zo hadden. Het weekend bleven we in Bukoba, en ik probeerde hem in een weekend te laten zien wat wij daar zoal in de weekenden doen. We namen hem mee naar het zwembad, liepen over de markt en ook het stappen kon natuurlijk niet ontbreken. Het eerste weekend al een hele hoop bijzondere ervaringen dus! Zondag reisden we terug naar ‘ons’ Rubya, waarbij we hem de ‘Dalla Dalla experience’ natuurlijk niet wilden ontnemen, en ons weer met veel te veel mensen in een veel te klein busje propten. Na wat boodschappen en typisch afrikaans eten als lunch, kwamen we aan in Rubya en konden we Leroy welkom heten in ‘ons’ huisje.
Aangezien ik die week gewoon coschap moest lopen, betekende dat dat Leroy met mij mee het ziekenhuis in zou gaan. In Nederland natuurlijk onmogelijk, maar hier is hij welkom om overal mee te kijken in het ziekenhuis. Mits, zo zei dr. George, ik hem voorstelde in de morning prayer. Dus, de volgende ochtend, ging ik hem in mijn beste Swahili aan 50 mensen voorstellen en vertellen dat mijn ‘Mpenzi’ (het swahili woord dat het dichtste in de buurt komt van vriend maar wat dus eigenlijk meer iets van verloofde betekent) hier voor een week was om mij te bezoeken. Dat leverde flink wat gelach op, maar we hebben het overleefd!
In het ziekenhuis probeerden we hem in vogelvlucht te laten zien wat wij de afgelopen twee maanden hadden gedaan. We liepen de ochtendronde op de vrouwenafdeling, gingen op outreach (een afgelegen dorp bezoeken om zwangere vrouwen te onderzoeken en kinderen te wegen en vaccineren) en bezochten met z’n vieren ook een traditional healer. Ook heb ik hem zelfs mee kunnen laten kijken bij een keizersnede! Waarbij de arts zei dat nu hij er een gezien had, hij de volgende wel zelf zou kunnen doen… Na een drukke, veel te snel voorbijgaande maar zeker geslaagde week vertrokken we het weekend weer richting Bukoba om Leroy terug naar het vliegveld te brengen. Heel veel ervaringen rijker en met zeker een goed beeld van mijn ‘leventje’ hier in Rubya!

Na nog een dagje in Bukoba reisden Stijn, Luka en ik verder naar Biharamulo. Daar zitten namelijk 3 andere studenten uit Nijmegen, waarvan er die week 2 naar flying medical service waren. Genoeg slaapplekken voor ons drieën dus, en een leuke afwisseling voor Savannah die de rest van de week anders alleen zou zijn in Biharamulo. Omdat we inmiddels helemaal gewend zijn aan Rubya was het heel leuk om ook eens een andere stad en een ander ziekenhuis te zien. De ‘stad’ Biharamulo zelf is veel groter dan Rubya, alleen het ziekenhuis is net wat kleiner. Savannah liet ons van alles zien, en maandag en dinsdag liepen we met haar mee in het ziekenhuis. Hier lagen maar 10 mannen op de mannenafdeling (waar zij op dat moment stond), dus genoeg tijd voor ons om rond te kijken en alle verschillen te zien. Toen we in Biharamulo waren, beseften we ons dan ook dat in het ziekenhuis in Rubya voor Afrikaanse begrippen alles eigenlijk best goed geregeld is! En dat we in Rubya met alle artsen en verpleegkundigen echt een goede band hebben opgebouwd in de drie maanden dat we hier zijn. Hoewel we daar meestal niet zo bij stil staan, denk ik dat we ook echt heel veel geleerd hebben hier in het ziekenhuis. Zo waren we op het begin vooral bang om iets verkeerd te doen toen we alleen (zonder Tanzaniaanse arts) op de female ward geplaats werden, en wilden we bij wijze van spreken ’s middags nog een aantal keer terug om te checken of we echt niks vergeten waren. Dit terwijl we nu vaker zelf de ronde lopen, en merken dat dat best goed gaat en we er met zijn tweeën of drieën eigenlijk altijd wel uit komen.

Nu ik deze blog aan het typen ben, zijn we alweer bezig aan de laatste week van ons coschap! Vorige week hadden we al ons eindfeest, wat zeker geslaagd was! Maar hier zal ik later over vertellen om deze blog niet al te lang te maken.
We proberen deze week nog af te spreken met de mensen die we hier hebben ontmoet en nog mooie foto’s te maken van het ziekenhuis en de omgeving. Hoewel we natuurlijk nog een hele mooie reis voor de boeg hebben, voelt het nu al heel vreemd om afscheid te nemen van Rubya.

Van ons laatste weekje hier gaan we zeker nog genieten, en de volgende blog schijf ik waarschijnlijk als we al op reis zijn. Ergens in de bus onderweg naar het zuiden van Tanzania, waar we vanaf zaterdag onze verdere reis door Tanzania gaan beginnen!