De eerste week in Rubya

De eerste week in het ziekenhuis zit er alweer op! Nu zijn we weekend aan het vieren in Bukoba (een wat groter stadje op 3 uur rijden) en heb ik dus genoeg tijd om eens een nieuwe blog te schrijven. 

Ik eindigde mijn vorige verhaal met het afscheidsfeestje van Nick en Marjolein. Dat was erg gezellig, wat kunnen die afrikanen dansen zeg! Een mooie manier voor ons om iedereen alvast een beetje te leren kennen, en voor hen heel lachwekkend dat er 4 wazungu waren die mee probeerden te dansen. 
De rest van het weekend besteedden we aan bezoekjes aan de markt in 2 dorpjes in de buurt. Daar haalden we al onze groenten en fruit voor de rest van de week. Ook kochten we verse vis, en leerden van Nick hoe we deze klaar moesten maken. Toch best lastig, maar hij smaakte echt heerlijk! Dat gaan we de komende weken zeker vaker doen.  

Dan ging op maandag onze eerste week toch echt beginnen. We begonnen de dag met de morning prayer om 07.30. Hier komen dan alle ziekenhuismedewerkers samen om te bidden en er wordt gezongen en een stuk uit de bijbel voorgelezen. Natuurlijk wordt dit wel allemaal in het Swahili gedaan, dus veel krijgen we er helaas nog niet van mee. Na de morning prayer lopen we met alle artsen door naar de morning report, wat een overdrachtsmoment is voor alle artsen samen. Dit gaat niet net zoals in Nederland heel kort en efficient zodat iedereen zo snel mogelijk aan het werk kan, maar hier wordt ruim de tijd voor genomen en zelfs de statistieken van het ziekenhuis worden doorgesproken..

In de komende 3 maanden mogen we zelf een beetje verdelen en kiezen op welke afdelingen we mee willen lopen en wat we willen zien. De komende 2 weken gaan Stijn en Luka samen naar de kinderafdeling, en ik zal met de Nederlandse tropenarts die hier werkt meelopen op de vrouwenafdeling. Daar liggen op dit moment niet zoveel vrouwen, ik denk ongeveer 12. Wel zitten er een aantal moeilijke casus tussen en natuurlijk andere ziektebeelden dan we in Nederland zien. Mensen komen sowieso veel later naar het ziekenhuis omdat zij ver moeten reizen en ook vaak het ziekenhuis bijna niet kunnen betalen. 
We merken na een week dat we aan veel dingen hier al gewend zijn, terwijl die in Nederland helemaal niet normaal zijn. Zo komt elke patient hier met een familielid naar het ziekenhuis, die tijdens de opname voor hen zorgt. Er is een huisje waar de familieleden kunnen slapen en koken, waarbij zij dan de hele dag naast het bed van de patient zitten om hem eten te geven en te verzorgen want dit wordt niet door de verpleging gedaan. Ook moeten zij vaak medicijnen gaan halen voor de patient. Het is namelijk zo dat als de arts medicijnen voorschrijft, de patient een recept krijgt en de medicijnen zelf bij de apotheek moet gaan kopen. Als er geen familieleden zijn, betekent dit dus dat de patient zelf uit bed moet stappen om de medicijnen te halen en als er geen geld is, kan de patient geen medicijnen krijgen.

Zo ligt er op dit moment een jongetje van een jaar of 10 op de mannenafdeling, waar we woensdag met de grote visite met 10 artsen tegelijk gingen kijken. Dat jongetje natuurlijk super bang omdat er zoveel artsen om hen heen stonden. Hij is door zijn moeder in het vuur gezet als straf omdat hij iets gestolen had en ligt nu dus met flinke brandwonden in het ziekenhuis. Hij heeft geen familieleden die bij hem zijn en hij heeft geen geld voor brandwondenzalf. Dit kon gelukkig door wat sponsorgeld en geld van het ziekenhuis toch geregeld worden. Ook hele zieke patiënten die doorverwezen moeten worden naar een groter ziekenhuis weigeren dit vaak omdat zij geen geld hebben.. Hier moeten we wel heel erg aan wennen, want dit betekent dan dat deze patiënten niet geholpen kunnen worden en dat is voor ons toch moeilijk te accepteren.

De ochtendrondes met de Nederlandse tropenarts zijn tot nu toe super leerzaam. Je denkt niet alleen na over de beste behandeling voor de patiënt maar je moet ook nog rekening houden met de medicijnen die uberhaupt in het ziekenhuis aanwezig zijn. Daarbij kan je niet net zoals in Nederland zomaar een pakketje aanvragen met alle labonderzoeken en echo's of foto's die je bij de patiënt zou willen hebben. Waar in Nederland vaak al bloed geprikt is en een röntgenfoto is gemaakt voordat je de patiënt gaat zien, moet je hier per onderzoek nadenken hoe duur het is, of de patiënt het kan betalen en of het dan eigenlijk wel echt nodig is. Een heel verschil dus!

De middagen deden we de afgelopen week wat rustig aan, om een beetje bij te komen van alle nieuwe indrukken in het ziekenhuis. Luka en ik besloten een keer te gaan hardlopen, waarbij de enige een beetje goed begaanbare weg recht door het dorp loopt. Sporten (behalve voetbal) gebeurt hier eigenlijk niet echt, en dan ook nog twee blanken die aan het rennen waren, dat trok toch heel wat bekijks. We liepen al mambo (hallo) roepend over kleine paadjes tussen de bananenbladeren, weer een hele grappige ervaring!

Een lange blog over alle indrukken van de eerste week, en dan heb ik nog niet eens alles opgeschreven! Door hier te zien hoe het er in het ziekenhuis aan toe gaat realiseren we ons nog meer hoe goed het in Nederland allemaal geregeld is. Toch is iedereen hier aardig en behulpzaam, en zijn alle verpleegkundigen, artsen maar ook patiënten bereid om ons zoveel mogelijk te leren over hun cultuur en vinden ze het erg leuk als wij wat proberen te vragen in ons nog niet zo geweldige Swahili!

Dit weekend zijn we een 'weekendje weg' naar Bukoba, waar het allemaal iets luxer is en we op dit moment lekker aan het zwembad liggen. We vertrokken vrijdagmiddag met de shared taxi naar Muleba, en zaten dus met 7 mensen en een klein baby'tje een uur in de taxi over hobbelige zandwegen. Daarna gingen we verder met de Dalladalla, wat een klein busje is dat helemaal volgepropt wordt totdat er echt geen mensen meer bij passen. Onderweg hadden we een paar keer het idee dat er nu toch echt niemand meer bij zou passen, maar telkens kwamen er weer meer mensen bij! Alles dus om zo veel mogelijk geld te kunnen verdienen. Een beetje krap dus, maar zeker grappig! 
Morgen gaan we op dezelfde manier weer terug naar Rubya, op naar onze tweede week in het ziekenhuis!